Dag 3
Scheve camping plekken. 
Met de camper rijd ik het ding gewoon enigsinds waterpas op een aantal wiggen, met een tent gaat dat niet of althans zo een grote wig heb ik niet bij me.
Meerdere keren vannacht half naast mijn luchtbed wakker geworden, uiteindelijk sliep ik maar werd bepaald niet zachtzinnig gewekt door 34 hanen die om half 5 los gingen.
Om een uur of half acht uit bed, koffie gezet en het verslagje van dag 2/gisteren zitten maken.
Toch fijn die Europa data bundels, dat maakt in 1 klap die nutteloze camping WiFi punten overbodig.
Tegen de tijd dat ik ingepakt had en kon vertrekken was het 10 uur, late start vandaag.
Eerst naar het dorp, brood, water en een espresso.
Viel me meteen op dat er iets vreemds was met de achter rem van de Vespa.
Aanraken was bijna genoeg om voorover over het stuur te vliegen.
Dus
Dacht ik laat haar maar even zegenen voor een voorspoedige dag.
Helaas, 3 straten verder moest ik steeds meer gas geven en hoefde ik de voorrem ook maar aan te raken om bijna een stoppie te maken. 
Roadside fix nr 3 … |
De rook kwam uit de achterrem, duidelijk gevalletje van een vast zittende rem.
Ik vond die nieuwe remhandle al zo “anders” aan voelen. Gelukkig had ik de oude bewaard.
Dus heel de bende aan bagage er af, gereedschap zit onderin.
Complete voorzijde weer uit elkaar, nieuwe remhandle er af, langs de oude en ja hoor die zagen er net iets anders uit.
Toen viel het kwartje.
Mijn Vespa heeft ABS en een gecombineerd rem systeem. De achterrem bedient bij hard door remmen ook de voorrem, dit via de ABS pomp.
Als dus die achterrem niet volledig “los” komt of de “druk” niet weg valt omdat de handle het “pompje” ingedrukt houd blijft het geheel bekrachtigd.
Dus oude handle terug er op.
Proef rondje door de straat en het was weer OK.
Alle zooi er weer terug op en door. Ondertussen was het al half 12.
Rare start van de dag zo, ok dan toch maar richting Colle du Tende.
Misschien dat ik toch ergens die Ligurische grenskamstrasse op kon komen.
Deze was wat hoger dan de vorige, dichter bij de lieve Heer dus poging 2 om een goede zegening te krijgen voor een behouden vaart.
Echter het rijden ging als een natte krantenwijk, ik voelde me niet fijn, de enigsinds verbrande achterrem werkte niet echt mee. Afdalen met een automaatje is sowieso al heel veel bij remmen, dan is een slechte achterrem niet welkom.
Goed, gewoon door sturen en we zien wel bij de pas ergens.
Voor ik het wist stond ik weer voor het verkeerslicht.
Onderweg naar boven pikte er een sportieve chauffeur in een of andere gezinsbak aan die er duidelijk zin in had.
We gingen bergop dus die wat mindere rem had ik geen last van. Met een beladen Vespa met 23pk moet je je speelmaatjes zorgvuldig uitkiezen om niet volledig afgedroogd te worden, die gezinsbak kon ik wel hebben 
De wachttijd stond op 17 minuten, gelukkig geen 30 graden maar even goed erg lang wachten zeker omdat ik behoorlijk moest plassen.
Bij groen stoof er een klein groepje Zwitserse motorrijders goed hard weg richting tunnel ingang om in de tunnel vervolgens als schapen te rijden.
Ik was van de dag daarvoor de ruim 100 door de tunnel gewend dus hop er voorbij, tegenliggers komen er toch niet >
Met de afdaling kwam er 1tje van het groepje meteen voorbij, de andere 3 bleven achter hangen. Ik was mijn achterrem vergeten, het gewicht hielp mee en het zonnetje scheen. Leuk stukje gestuurd tot ik op bruut vermogen een lesje kreeg van de Zwitsers, met volgas op een recht stukje kwamen ze voorbij geblaft.
Ik kan het beter bij gezinsbakken houden.. 
Ik kreeg honger, de peut was op en mijn schouder begon weer pijn te doen, plus die Zwitserse afdroog actie en mijn goede zin was vertrokken.
Net over de grens in Italië, plastic tafels en stoelen, geknutselde overkapping van zeil en 4 Italiaanse motorrijders die tegelijk met mij aan kwamen om te lunchen.
Dat moet goed zijn: lokaal volk, pasta, fles water, 1 wijntje, bakje ijs, koffietje en een nieuw plan.
Mijn vrouw voelde zich niet tof, ik vond het ook wel weer goed geweest. Dus naar “huis”, vermijd snelwegen, paar tussen punten er bij en de rest van de dag zou gevuld zijn.
De lunch hielp, ik voelde me een stuk beter, buikje en de tank vol, helm op muziekje aan een gas er op.
TomTom zegt 90km/u, nou ben ik niet echt bang aangelegd maar dat lukt echt met geen mogelijkheid.
Het weggetje is maar 1,5 Vespa breed, vol met kuilen, gaten en scheuren.
De andere kant van deze heuvel was duidelijk iets rijker.
Na de oprit van de eerste sjieke agriturusmo was het asfalt ook ineens heel en redelijk netjes.
Vriendjes met de burgemeester denk ik.
Gaar hoofd.
Volgende “pas” stond op “gesloten” maar daar was ik ook op de heen weg overheen gekomen, dus gewoon door gereden.
Nog hoger nog dichterbij nog een betere zegening zou ik zeggen.
Mijn gezicht klaarde er in iedergeval van op
Zicht op zee (en Ventimiglia)
Leuk weggetje, beetje rommelig niet echt voor de racers onder ons maar met een tour/All-road of Vespa goed te doen 
De SP17 in Ligurië.
Tijdens de afdaling werd ik door een klein groepje Italiaanse motorrijders tot stoppen gevraagd.
Of de pas open was, ja dus, her en der wat grind maar goed te doen.
Toch leuk die 5 woordjes Italiaans die ik spreek.
Waar ik vandaan kwam een waar ik heen ging, enz. Gewoon een sociaal babbeltje dat lukt wel.
Genoeg bochtjes in ieder geval, daar hoef je niet voor naar de mega hoge bergen te gaan.
Maar nog genoeg kilometers te gaan dus niet te veel treuzelen.
Als je alleen op reis bent en het graag wilt delen moet je veel stoppen om foto’s te maken.
Een deken van bomen, hier kun je beter niet stil vallen met pech of zo. Geen gsm ontvangst en tig kilometers van de bewoonde wereld.
Nog 1 keer gestopt om te tanken, nog een erg leuk stukje gegumd met een BMW r1100 in mijn kielzog.
Als de bochtjes krap genoeg zijn, en het geen Rosso wannabe is kan ik het goed bij houden en zelfs voor blijven.
Uit eindelijk draaide ik om half 7 in de avond de oprit van mijn tijdelijk woon adres op ( www.brusagio.com )
Achterbandje heeft betere tijden gehad:
Het was echt een toffe korte trip.
Niets echt gepland, de wegen, de tijd en mijn ideeën hebben de dagen bepaald en de route gevormd.
Het zo alleen reizen maakt dat je erg snel aanspraak hebt. Niet dat ik overal tegen aan lul maar je hebt zo snel een vraag waar je vandaan komt of iets dergelijks.
Ik heb2 jaar Italiaanse les gehad, ik heb echt geen talen knobbel, en de lessen plus het huiswerk waren regelmatig reden voor tranen met tuiten.
Maar toch is er genoeg blijven hangen om me gewoon met dagelijkse dingen te redden. En zelfs te vertellen waar ik werk, hoe lang ik in Italië blijf, wat ik dan doe, enz.
Deze streek is wel echt een aanrader, veel kleine dorpjes, leuke passen die niet te hoog zijn dus vroeg in het seizoen al toegankelijk zijn.
De Vespa heeft me voor het eerst dat ik haar heb waar probleempjes gegeven. Niks wat niet op te lossen was maar ik was blij dat ik toch een klein doppensetje en toevallig nog een sleutel 17 bij me had.
Ik heb me kostelijk vermaakt, Jean-Pierre heb ik niet gesproken omdat hij te lui was zijn receptie te openen.
Luigi sprak ik in een klein dorpje, hij bleek slager te zijn en met zijn lange nagels en handen onder de vlees meuk gaf hij me het wisselgeld uit de kassa terug. Ik kon met hem met mijn gebrekkige Italiaans en leuk gesprekje voeren.
Dat was voor mij wel een van de leuke momenten van deze trip.