Dag 3:
Overzichtje:
Kilometers gereden: 376 km
Vertrek: 8:15 , Die, Frankrijk
Aankomst: 17:00 uur, Moustier st Marie, Frankrijk
Overnachting: Camping Manaysse , Frankrijk
Gereden kilometers: 376 km
Route GPX: My route app, GPX dag 3
Ik ben weer op tijd wakker, pak mijn spullen in en zet het hele spel bij een picknick bank neer en eet een stuk stokbrood wat ik over heb van de dag er voor.
Nu ik toch zit maak ik ook maar ff een bakkie en zet mijn route in de navi.
De receptie is pas om 9 uur open en daar heb ik mijn koelelementen ingeleverd gisteren, ze zei er toen wel bij dat ze er al vroeger waren om de toiletten te poetsen. Dan kon ze me ook wel mijn koelblokken geven En ja hoor net over 8en komt ze op haar scootertje aan, opent de receptie en komt met mijn blauweblokken naar buiten.
Ik laad mijn ontbijtzooi in de topkoffer en rijd de camping af, ik moet nog ff tanken dus meteen uit het dorp kan ik al weer afstappen.
Tankstation met bakker in 1 dus een vers stokje en croissant sla ik niet over.
Oei boer met kiespijn … 
Ik rijd wat dorpjes door en langs een gesloten kroeg met wel een toepasselijke naam
Alles slaapt nog, of nou ja volgens mij doet het dat altijd in dit soort dorpjes.
Er hangt altijd een beetje een verlaten sfeer in dit soort dorpjes.
De weg is van het doorgaande type, het schiet lekker op maar echt uitdagend is het niet.
Een stukje verder draai ik de hoofdweg af.
En rijd de eerste pas van deze dag op.
Het is er rustig en ik slinger rustig de bandjes warm, niet zoals die race freaks die van links naar rechts over de weg slingeren. Maar van bochtje naar bochtje, zo krijgen we de warmte er wel in. Remmen, terug naar zijn 2, duwtje naar rechts, motor naar links, hoofd naar de linkerspiegel, gas er op, motor recht, gas er op.
En dat keer op keer.
Leuke pas hier, vooral omdat het gewoon lekker rustig is, het asfalt lekker stroef aanvoelt en het gewoon een mooie dag lijkt te worden.
Stuk verder omhoog staat nogmaals het bord met de zelfde pas naam.
Col de Meneé
Boven op de pas hangen wat meer wolken is het wat kouder en boven al is het tijd om een selfie naar mijn dinnetje te sturen.
Aan de andere kant gaat het natuurlijk weer naar beneden, elk voordeel heb zijn nadeel zeg maar.
Nou ja nadeel, ik vind het er niet minder leuk om, een rechte weg aanleggen lijken ze niet te kunnen hier dus ik blijf maar slingeren.
Wat volgt is een flink stuk verbindings route, meer doorgaande weg, veel vrachtverkeer en helaas flink wat bewolking en dus ook daarmee weer die klote koude.
Ik druk door, haal wat vrachtwagens in en rijd via een korte pas een ander dal in.
Daar zie ik weer wat blauwe lucht en mijn route draait weer van de hoofdweg af.
Col de Grimone, ik rijd een paar honder meter de pas op en zoek een plekje om te stoppen.
Tijd voor een bakkie.
Er komen wat motoren voorbij, ik zwaai wat naar mijn mede rijders.
Ook hier hebben ze ze, wielrenners er komt een trio de berg op zetten. 10 meter van mij af stoppen ze om heel geleerd aan een fiets te prutsen.
Het zijn 2 mannen en 1 vrouw (een mooie ook nog maar ja die stomme wielrenfiets hé)
Maar ik begin dit verhaaltje niet om haar wielrenbroekje alhoewel dat wel afleid maar om het feit dat ze zich als echte wielrenners gedragen.
Ze stoppen namelijk niet zoals ik naast de weg maar zo goed als midden op de weg.
Er komt niet veel verkeer langs maar dat wat er langs komt moet zo goed als aan de andere kant door de berm om er langs te kunnen.
Ondertussen lijken de wielrenners volkomen blind voor dit geheel, zoals wel vaker. Zodra je zo een broekje aan doet en je op die fiets klimt lijkt alsof elke vorm van sociaal vermogen verdwenen is.
Ik lummel wat rond, drink mijn koffie, ruim mijn zooi op, zet mijn motor even midden op de weg gewoon omdat het kan en rijd weer door.
Het zonnetje is gaan schijnen en de het is een leuke omgeving om een beetje rond te kijken.
Na wat haarspeldbochtjes rijd ik door een tunneltje in de rotsen en in eens sta ik weer onder zo een overhangende rots.
Mooie plek hier, echt tof, je vraagt je af waarom ze toch zo een moeite doen om dit soort wegen aan te leggen.
Het blijkt ook een naam te hebben hier
Gorges des Gats
Ik rijd langs de motor rijders die me tijdens mijn koffie voorbij kwamen, ze zitten ergens te lunchen.
Ik ga nog ff verder, lunch komt later wel.
Tijd voor weer een pas, Col de Miscon
Er ligt een hoop grind naast de weg en wie wil er nou niet een foto van zijn motor naast een hoop grind.
De weg wordt smaller, ik rijd door van die dorpjes die uit 3 huizen bestaan. Meestal woont er niemand meer maar hier lijken er wel van die nieuwe commune achtige nederzettingen te ontstaan.
Veel “nieuwbouw” van hout, met groene daken, zonnepanelen water opvang dingen en meer van dat groenlinks geneuzel.
Nee ik bedoel het niet verkeerd maar het valt me op dat er zo een hipster sfeer hangt. Wel goed dat er nog iets overblijft van die oude kleine nederzettingen.
Ineens zie ik een rivier en ik waag het er op
Wat een avontuur, mijn eerste water doorsteek op de v-strom. Dat was wel ff spannend.
Gelukkig ging het goed want heel veel mensen wonen hier niet lijkt het.
Tijd voor mijn lunch, ik doe mijn helm af en jaag daarmee het halve dorp weg
Na een stokje met het laatste restje (ondertussen nogal scherp geworden) Boursin rijd ik weer de volgende pas op.
Col de Soubeyrand
Het is hier in deze hoek echt rustig, ik kom bijna geen verkeer tegen en kan lekker door rijden.
Het weer is goed, dit lijkt wel vakantie.
Natuurlijk ook weer ff een foto voor het meisje.
Ze hebben er een “route” van gemaakt hier, Gorges d’Aulan. Mooi stukje natuur maar verder niets, geen terrasje of zo iets.
En het is er warm.. ik begin er van te chambreren.
Als ik aan de andere kant uit de Gorges kom tref ik een tof dorpje aan, met een tankstation wat weer goed uit komt.
Zo in de praktijk is het ergens tussen de 250 a 300 km dat er getankt moet worden.
Voor me zijn 2 Duitsers aan het prutsen, het duurt en duurt niet normaal. Ik sta ondertussen in het volle zonnetje het zweet uit mijn ogen te vegen.
Soms is er ineens weer zo een verassing, het lijkt gewoon vlak en wat heuvelachtig maar niets is minder waar als je ergens de bocht om komt.
Het is hier ineens een stuk drukker, ik ben in de buurt van Nederlandse berg, Mont Ventoux.
Er ligt een of andere kloof in de buurt waar het tof rijden is. Dat vinden ook de campers, autos en vele wielrenners.
Waarvan sommige vinden dat ik te hard rijd, er word me gemaand rustig te doen.
Wat ik ook eigenlijk aan het doen was.. maar goed het zal wel, ik tik een paar verzetjes terug en laat de twin even brullen tussen de heuvels.
Dat zal ze leren.
Dit is weer zo een stuk waar ik foto’s blijf maken, zo kom ik nooit op de camping vanavond.
Ik kom uit eindelijk ook deze kloof weer uit gereden en heb vrij zicht op “de berg”
Het stukje natuur hier blijft me verbazen, je rijd gewoon rond, mooie omgeving maar ineens blijk je op een “hoogvlakte” te rijden.
Ik merk dat ik wat vaker aan het stoppen ben, ik begin er vermoeid van te raken zeg maar.
Dus ik rijd naar een rustig plekje en ga ff een kwartiertje gestrekt in de berm liggen met wat te drinken er bij.
Het is niet super ver meer naar mijn eindpunt voor deze dag, maar helaas lijkt het er op alsof ik richting de wolken aan het rijden ben.
De wolken worden donkerder en ik gok het er niet op dus ik stop ff om mijn regenpak aan te doen.
Eerst alleen mijn jas, maar 5 minuten verder begint het echt te regenen dus stop ik nog een keertje om mijn regenbroek er ook bij aan te doen.
Het begint te hozen, niet normaal.
Ik heb mijn “normale” motorschoenen aan, van die modieuze Dainese dingen. Verkocht als waterdicht maar dat waren ze op dag 2 al niet.
Laat staan nu een jaar of 5 later. Dus na 5 minuten in de regen gereden te hebben voel ik mijn voeten nat worden.
Okay balen maar het is zo.
Ik ben onder weg naar een camping waar ik vorig jaar ook ben geweest.
Toen regende het ook ontzettend het laatste stuk van die dag rit.
Nu precies een jaar later dus weer en ja hoor ik kom aan op de camping terwijl het katten en honden regent.
Niet normaal, alle vliegenlijken die op de Suzuki zaten zijn er wel af zeg maar.
Afgezien van natte handen en voeten heeft mijn pak het goed gehouden.
De regen is balen maar ik weet van vorig jaar op deze camping dat ik mijn tentje onder een afdakje kan zetten.
Ik grap wat met de eigenaar dat het vorig jaar ook zo een klote weer was, natuurlijk kan hij zich mij niet meer herinneren.
Maar hij stelt uit zich elf voor dat ik mijn tent in die “overkapping” mag opzetten.
Dus ik blijf niet te lang meer rond dralen en hobbel met de motor daar heen.
Sleep mijn zooi naar binnen en ga er ff bij zitten, ik heb honger en geen zin om naar het dorp te wandelen in dit klote weer.
Dus ik trek een aantal zakjes noodles open en kook wat water, dit gaat er goed in.
Pak er een biertje bij, eet zo een Fuet worstje op wat ik ook nog bij had.
Daar wordt ik weer mens van, deze dag rit was wel veel zeg maar, ik ben er moe van.
Het steeds naar binnen en buiten lopen begint me te irriteren dus ik sleep de Suzuki ook onder het afdakje.
De vacht is goed doorweekt.. Dat gaat wel ff duren voordat dat weer droog is.
Ik check de weersverwachtingen en het ziet er niet goed uit… balen.
Ik bel met mijn meisje, het is fijn om haar stem te horen. Ze is met haar moeder in Macedonië en heeft het erg leuk daar.
Hert slechte weer en de vermoeidheid zorgen er voor dat ik er ff van baal.
Ik zit wat rond te scrollen in diverse weer apps maar het ziet er overal slecht uit, ergens anders heen uitwijken is er dus niet bij.
Het zal wel, ik zet mijn tentje op, alleen de binnen tent dit keer. Voor het licht trek ik er het donkere grondzeiltje over heen wat ik heb mee genomen.
Gelukkig wordt het weer droog en ziet het er erg tof uit buiten.
Ik duik er vroeg in vandaag, het is gelukkig droog, mijn zooi staat droog en ik ben weer veilig aan gekomen.
Het was een toffe dag, super goede route, mooie dingen gezien en leuk kunnen sturen.
Hopen dat het morgen droog is.